|
|
Баш бит » 2010 » Июль » 30
 Минем Фәррах бабай ашар алдыннан: "Ходай иман бирсен дә, кибән бирсен", - дия иде. Мин аны ниндидер сүз тезмәсе итеп кенә кабул итә идем. Бик күп еллар үтте, әлеге сүзләрнең мәгънәсен хәзер генә аңлый башладым. Татар халкы бик тапкыр икән бит, илеңдә иман калмаса, кырларыңда кибән күренмәсә, яшәешнең бер дә кызыгы калмый икән. Изге теләкләр генә үзеннән-үзе уңыш алып килми шул. Табигатьтән, аның торышыннан тора безнең яхшы тормышыбыз. Татарстан җиреннән, аның йөрәгеннән канын, дөресрәге, умырткасыннан җилеген суыралар түгелме? Бәлки шуңа күрә "җил дә вакытында исми, яңгыр да вакытында яумый”, торгандыр?! Элек иртәнге якта су буйларында гына түгел, чирәм үскән һәр җирдә, иртәгә аязасы булса чык төшә иде. Хәзер һәр көн аяз, ләкин чык төшми, чөнки җир-ана кибә. Сөте төшми торган ананы хәтерләтә ул миңа. Андый анадан да бәхетсез кеше юктыр, – димәк, җиребе
...
Укырга »
Карап чыгулар: 596 | Дата: 30.07.2010 | Абруй: 0.0/0 | Аңлатма (0) | |
| |
| Статистика |
Онлайн барысы: 1 Кунаклар: 1 Кулланучылар: 0 | |